Teken van leven!

Na wat ongeruste e-mailtjes, hier eindelijk weer een vervolg. Dat wordt diep in het geheugen graven, want in 2 weekjes (?) is er weer een hoop gebeurd.
Chinees Nieuwjaar was helemaal te gek! Met een gezellige groep Engelsen (had inmiddels mijn trouwe reismaatjes "grumpy" Marc & "dirty" Harry weer teruggevonden in Hanoi),gedaan wat de locals deden. Dus een paar flessen whiskey, een enorme fruitschaal en wat nootjes besteld om een gezellige sfeer te creeren. Daarna rondom het meer in Hanoi het meest spectaculaire, gigantische, langdurigste, duurste vuurwerk ooit gezien. GEWELDIG, de 4th of July in Washington was er niets bij!! Daarna peerden alle locals hem meteen (naar huis?) Wij zijn nog een nachtje gaan clubben, aangezien de dagen daarna bijna alles gesloten zou zijn. Dat was de volgende dag dus een enorme kater...
De volgende avond met een luxe slaaptrein naar Sapa vertrokken. Eenzame reizigster wordt koekjes en rijstwijn gevoerd door dronken Franse senioren op de trein; wel gezellig. In Sapa aangekomen even wennen aan de "barre" weersomstandigheden, 5 graden boven nul, maar een heerlijk zonnetje en heel belangrijk in dit gebied:geen mist! Ja, tot nu toe mag ik de weergoden dankbaar zijn.In het dorpje wemelt het van de stalkers genaamd "hilltribe", met uitzonderlijk mooie kleding (rond nieuwjaar dragen ze hun nieuwe kleding, gewoonlijk oude vodden). We maken een mooie wandeling in de bergen over de rijst-terrassen en door dorpjes en worden af en toe hardnekkig gestalked tot vervelens aan toe. Maar verder niets te klagen, want onze homestay is schitterend en het eten verukkelijk. Alleen nog bijna door twee bijzonder agressieve honden aangevallen, resulterend in een hondenfobie. Daarna nog 2 dagen gewandeld en net voordat het weer slechter werd, met de nachttrein terug naar Hanoi gegaan.
In de trein een Franse jongeman ontmoet die al een tijdje in Saigon werkt en woont. Kon mij dus allemaal handige tips geven over Saigon. Vertelde mij ook wat meer over het Vietnamese leven. Zo vertelde hij voorlopig nog niet terug te willen naar Frankrijk, omdat zeker in het begin Vietnam (of laten we zeggen Zuid-Oost-Azie) als een "Candy-shop" voor blanke mannen is. Zoveel keuze in vrouwen en allemaal even lekker!Maar de "vervelende" kant was, dat de blanke mannen altijd achterdochtig zijn ivm eventuele bijbedoelingen. Zo was hij het eerste exemplaar van een man die de anticonceptie-pil trouw zou kunnen slikken, want hij controleerde zijn vriendinnetje (stiekem) iedere dag. Tja, misschien ooit van een condoom gehoord? Maar voorlopig niet naar Frankrijk "because, then all of a sudden I am no more handsome!". Verder legde hij uit dat een Vietnamese massage altijd inclusief handjob was, tenzij je hevige weerstand bood (en zelfs dan blijven ze soms stug volhouden!). Die morgen werd (hoe kan het ook anders) zijn foto-toestel in Hanoi gestolen. Die was goed pissig!
De dag gedood door wat culturele activiteiten te ondernemen: Ho Chi Minh mausoleum (erg mooi opgebaard, net Doornrossje), en Ho Chi Minh etc, etc,etc. Wel aardig, niet echt bijzonder.
Die avond met de nachttrein naar Danang vertrokken. Met twee rugzakken op de motorfiets naar het station gebracht. Is toch een van mijn favo vervoersmiddelen geworden. De treinreis was net alsof je in het vliegtuig zat. Wist niet dat je maaltijden inbegrepen waren. Eenzame reizigster werd vetgemest door lokale Vietnamezen, zoals ze ook met hun kleine kinderen doen. Nadat ik had aanschouwd hoe het kleine peutertje dezelfde maaltijd als ik naar binnen had gewerkt, met nog wat fruit en nog wat cake en nog een worstje, het vervolgens als een brok uitkotste en het hele tafereel opnieuw begon, verloor ik mijn eetlust enigszins.
Vanuit Danang een taxi naar Hoi An genomen. Mijn lievelingsstadje in Vietnam. Schitterende huizen, gezellige restaurantjes en een overvloed aan shop-mogelijkheden! Hoi An staat bekend om zijn kleermakers, erg verleidelijk. Hier uiteindelijk 5 kg aan kleding gekocht. Was eigenlijk klaar met kopen, totdat Harry bij een hele goede tailor een pak ging laten aanmeten. Aangezien Harry niet wist welke stof etc hij moest kiezen was ik meegegaan en heb alle beslissingen genomen. Uiteindelijk ging ook Marc overstag en bestelde precies hetzelfde pak. Na de eerste fitting van de boys kon ik niet anders dan hetzelfde pak bestellen, "same same, but different". Ik geloof dat ze het daar allemaal erg hilarisch vonden.
Een dag wat fietsen gehuurd en naar het strand gegaan om uit te rusten van al dat geshop.
Om het verdriet te verdrinken wegens het definitieve afscheid van mijn reisgenootjes, me laten overhalen een nachtje mee te gaan op de "Booze Cruise"= onbeperkt drinken op een varende boot voor $6.50. Zo, wat was ik ziek...
De volgende dag doorgegaan naar Saigon, deze stad viel me erg mee. Leek eigenlijk zelfs rustiger dan Hanoi en heerlijk eten! Een dagtrip naar de Cu Chi tunnels gemaakt, erg indrukwekkend hoe smal die tunnels zijn. Alleen die oorlog, als je drie verschillende verhalen hoort en ook nog naar het oorlogsmuseum gaat, snap je niet meer precies hoe het zit. Je zou bijna denken dat het Amerika vs Vietnam was...
Als afscheidscadeau van het mij oh zo dierbare Vietnam, nog eens flink genaaid tot het gaatje! Voorgelogen door het reisbureau (10 keer gevraagd:"weet je zeker dat ik DEZELFDE dag nog in Siem Reap ben?" en 10 keer voorgelogen). Dat was dus 5 $ teveel betalen, omdat ik dacht in 1 dag Siem Reap te bereiken. Op de bus gestapt en bij de grens een uur in een niet vooruit bewegende rij gestaan om Vietnam uit te komen, omdat wij (in deze desbetreffende rij) het vertikten aan ook maar enige vorm van corruptie mee te werken. In Pnom Penh aangekomen vraagt het vriendelijke guesthouse personeel of ze mij misschien kunnen helpen met mijn verdere reisplannen. Uuh, ja, morgenochtend ga ik naar Siem Reap...was de bedoeling in ieder geval (tot tien tellen). "Oh maar, dit reisbureau kennen wij niet, kijk maar, jouw ticket is niet hetzelfde als al die andere" (kookpunt bereikt). Dus bellen naar het Vietnamese reisbureau wat de f* dit allemaal moest voorstellen (3$ verder en uiteraard niemand gesproken; tot VER over het kookpunt gekomen voor de eerste maal deze reis). Ik geloof dat ik in twee weken tijd enige aversie heb ontwikkeld tegen Vietnam (wil niemand beledigen) en ik ben helaas niet de enige. Die avond al mijn frustraties weggegeten en weg gedronken in een soort van Rotary Club (weer 18$ verder, maar heerlijk!).
De volgende dag met een nieuw buskaartje ($4 verder) naar Siem Reap gegaan, bekend om zijn Angkor Wat. Een verzameling van enorme, indrukwekkende tempels over een uitgestrekt gebied. Om na mijn geleden verliezen en om de ECHTE "Hollander" uit te hangen ipv een motorbike of tuk-tuk (zoals iedereen hier doet)een stoere mountainbike gehuurd om gedurende twee dagen de dichtbijzijnde tempels te bekijken. De locals waren niet zo blij met het feit dat aan deze toerist dit keer niet veel werd verdient. Bij nader inzien echt super relaxed; lekker op eigen tempo, stoppen waar je wilt en de nodige lichaamsbeweging. Mijn fietsstijl moet erg bijzonder geweest zijn, want ik trok veel bekijks van alle voorbijgangers (zelfde stijl als in Rotterdam). Aangezien ik wat hoogtevrees heb, was ik bijna gedoemd op de top van Angkor Wat te blijven omdat ik de tempel bijna niet meer af durfde. Maar als een dikke, vette, senior Fransman je voor is gegaan moet je wel...
De derde dag helaas in het water gevallen wegens wederom een gevalletje van voedselvergiftiging (begint gebruikelijk te worden als ik op reis ben). Dat was weer een nachtje op het toilet vertoeven en een dagje doodziek in bed.
Cambodja is me achteraf alleszins meegevallen, behalve de maffia-praktijken zoals kinderen en gehandicapten die bedelen voor pimps (zij krijgen niets van wat je hen geeft, dus als je iets geeft houden deze praktijken alleen maar stand). Soms is dat een beetje frustrerend, want ook als je voedsel geeft is het nooit genoeg en word je alleen maar door grotere horden bedelaars lastig gevallen. Nou, in ieder geval de landmijnen goed weten te omzeilen!
Zit momenteel te relaxen op Koh Chang, een eiland in de Golf van Thailand. Onderweg een groepje aardige Zweedse meiden ontmoet die ook al menigmaal belazerd zijn.Toen we uiteindelijk (natuurlijk) Koh Chang toch niet in een dag konden bereiken omdat we de laatste boot hadden gemist, heb ik onze chauffeur eens flink aan de tand gevoeld en de wind van voren gegeven om er zeker van te zijn dat we de volgende dag zonder extra kosten toch ECHT wel op Koh Chang zouden belanden. Ik geloof dat Scandinavische vrouwen zulk geemancipeerd gedrag wel kunnen waarderen. Die nacht met een van hen een kamer gedeeld en voor ik het wist stond ik met een vreemde halfnaakte vrouw in mijn kamer (is dit typisch Scandinavisch of ben ik zo preuts?). Maar had wel snel door dat het misschien beter was een beetje mijn eigen weg te gaan, aangezien ik allergisch ben voor mensen die klagen over eten en hotelkamers (terwijl ik opgewonden ben over het feit dat er een televisie in mijn kamer staat).
Heb zelf nu niets te klagen, want ik vertoef in een "duur" hotel van 25$ per nacht. In Thailand kun je al in hotels slapen als ze nog niet helemaal klaar zijn met bouwen. Volgens mij moet het uiteindelijk een 5 sterren hotel worden want de kamer is geweldig!
Binnenkort zit de vakantie er helaas weer op en dan weer....hard aan het werk. Maar nu effe niet!

Tot snel in Nederland, mis jullie allemaal wel!